Ізноў адмова. Няўдачай скончылася ў Гомелі спроба бацькоў дамагчыся стварэньня беларускамоўнай групы ў дзіцячым садку. Пытаньне выклікаюць ня толькі ўмовы, на якіх адбывалася галасаваньне, але й сам падлік галасоў.
Калі два гады таму гомельская журналістка Юлія Сівец з мужам выбіралі на будучыню дашкольную ўстанову для свайго сына, спыніліся садку нумар 160, адміністрацыя якога казала пра магчымасьць наведваць беларускамоўную групу. Хутка хлопчыку споўніцца тры гады. У апошні момант, калі сямʼя зьбірала неабходныя дакумэнты, загадчыца паведаміла, што такой групы ўсё ж ня будзе, патлумачыўшы гэта адсутнасьцю спэцыялістаў. Бацькі зьвярнуліся да аддзелу адукацыі гарвыканкаму. Там прапанавалі прагаласаваць. Лёс беларускамоўнай групы вырашаўся ў чацьвер падчас бацькоўскага сходу. Пра тое, як праходзіла і чым скончылася галасаваньне, нам паведаміла Юлія Сівец.
Юлія Сівец: Раздалі 31 анкету. Трэба было, каб набралася 20 дзяцей. 64% – гэта вельмі вялікі адсотак. Яны хацелі ў такую дэмакратыю згуляць, каб бацькі самі пагадзіліся. Але з бацькамі не вялася нейкая тлумачальнага работа. Зразумела, што за тыя некалькі хвілінаў, якія ў нас былі на выступ, упэўніць людзей пагадзіцца на беларускую групу немагчыма. У выніку 4 чалавекі напісалі, што згодныя, 10 чалавек сказалі, што ня ведаюць, 17 чалавек былі супраць. Справа ў тым, што гэтыя 10 чалавек маглі б і пагадзіцца на беларускамоўную групу, але адміністрацыя вырашыла, што 10 чалавек, якія ня ведаюць, выступаюць супраць.
Паводле Юліі Сівец, зараз ва ўсім Гомлі з насельніцтвам больш за паўмільёна чалавек няма ніводнага беларускамоўнага садку. Адзіная група, дзе дзетак вучаць размаўляць на роднай мове, набіраецца раз на чатыры гады. Атрымаўшы адказ ад адміністрацыі, маладыя бацькі шукаюць альтэрнатыўныя шляхі.
Юлія Сівец: Я ня думаю, што тыя бацькі, якія пагадзіліся на беларускамоўную групу, гатовыя неяк змагацца, паколькі ў кожнага свае пляны. А па-другое, некаторыя могуць пабаяцца спрачацца з аддзелам адукацыі, бо пасьля гэтага могуць узьнікнуць праблемы. Што рабіць, мы пакуль ня ведаем, але дзіця хадзіць у садок пакуль ня будзе, паколькі беларускамоўнай групы няма. Ён будзе атрымліваць дашкольную адукацыю дома. Наш сын наведвае розныя гурткі, будзе наведваць і беларускамоўны гурток «Мова дзяцей», які дзейнічае ў Гомлі. То бок, будзе такая дашкольная адукацыя. А што далей – мы яшчэ пакуль ня ведаем.
Сытуацыю, у якой апынулася сям’я, у размове з намі пракамэнтаваў беларускі блёгер, журналіст ды малады бацька Глеб Лабадзенка. На ягоную думку, гэтая гісторыя паказальная ня толькі для Гомля, але й для ўсёй краіны.
Глеб Лабадзенка: Я б не вінаваціў толькі дзяржаву ў гэтай сытуацыі. Атрымліваецца, што мы зноўку чакаем, пакуль нам нейкі дзядзя, пан, чыноўнік прыйдзе і зробіць. Тое, што. Тое, што самі людзі безыніцыятыўныя, абыякавыя, я б сказаў, нацыянальна несьвядомыя, дае дзяржаве абсалютна вальготную сытуацыю для таго, каб нічога не рабіць у гэтым накірунку. Я лічу, што на сёньняшнім этапе трэба найперш плянамерна разважліва і стала працаваць з грамадзтвам для таго, каб у моманты, калі будуць адбывацца такія галасаваньні, людзі рабілі правільны выбар і давалі правільныя адказы на гэтае пытаньне. А тое анкетаваньне, пра якое пісала Юлія Сівец, безумоўна, адлюстроўвае рэальную сытуацыю ў нашым грамадзтве. Вось гэтыя адсоткі людзей, якія «за», «супраць» ці ня вызначыліся, паказваюць абсалютна рэалістычную сытуацыю.
Як адзначае Глеб Лабадзенка, тым, хто хоча, каб дзіця размаўляла па-беларуску, ня варта забывацца пра галоўны выхаваўчы інстытут, якім зьяўляецца сям’я. І калі самі бацькі ня сталі беларускамоўнымі, ёсьць вялікая верагоднасьць, што з сынам ці дачкой складзецца падобная сытуацыя.
Глеб Лабадзенка: Я ведаю беларускія семʼі, якія вымушана аддаюць дзяцей у рускамоўныя групы ды клясы проста з практычных меркаваньняў. Няма магчымасьці праз увесь горад вазіць, няма магчымасьці класьці косьці і дабівацца гэтых групаў у цябе пад домам. Зь іншага боку, мы водзім дзіця ў беларускамоўную групу ў дзіцячым садку. На маю думку, яна беларускамоўная даволі фармальна. Менавіта там ён нахапаўся словаў, якіх ён ня чуе дома. Напрыклад, ён прыйшоў да дому і кажа, што ў іх будзе «праздник». Пытаюся, адкуль ён такое слова даведаўся. А ён кажа, што выхавацелька так сказала. Таму гэта не панацэя. Памылкова думаць, што калі мы дабʼемся адкрыцьця групы, там будзе рай на зямлі. Трэба зь сябе пачынаць і тлумачыць дзецям дома, што ў іх будзе «сьвята» а ня «праздник».
Адзначым, выпадак Гомля – не адзінкавы. На тыдні зьявілася інфармацыя, што стварэньне першай беларускамоўнай клясы для першаклясьнікаў у Баранавічах перанесенае. Пра гэта гарадзкая адміністрацыя дамовілася з бацькамі. Яны гатовыя пачакаць да наступнага году, але пры ўмове, што новую клясу адкрыюць у адной зь мясцовых гімназіяў.
Ізноў адмова. Няўдачай скончылася ў Гомелі спроба бацькоў дамагчыся стварэньня беларускамоўнай групы ў дзіцячым садку. Пытаньне выклікаюць ня толькі ўмовы, на якіх адбывалася галасаваньне, але й сам падлік галасоў.
Калі два гады таму гомельская журналістка Юлія Сівец з мужам выбіралі на будучыню дашкольную ўстанову для свайго сына, спыніліся на садку нумар 160, адміністрацыя якога казала пра магчымасьць наведваць беларускамоўную групу. Хутка хлопчыку споўніцца тры гады. У апошні момант, калі сямʼя зьбірала неабходныя дакумэнты, загадчыца паведаміла, што такой групы ўсё ж ня будзе, патлумачыўшы гэта адсутнасьцю спэцыялістаў. Бацькі зьвярнуліся да аддзелу адукацыі гарвыканкаму. Там прапанавалі прагаласаваць. Лёс беларускамоўнай групы вырашаўся ў чацьвер падчас бацькоўскага сходу. Пра тое, як праходзіла і чым скончылася галасаваньне, нам паведаміла Юлія Сівец.
Юлія Сівец: Раздалі 31 анкету. Трэба было, каб набралася 20 дзяцей. 64% – гэта вельмі вялікі адсотак. Яны хацелі ў такую дэмакратыю згуляць, каб бацькі самі пагадзіліся. Але з бацькамі не вялася нейкая тлумачальнага работа. Зразумела, што за тыя некалькі хвілінаў, якія ў нас былі на выступ, упэўніць людзей пагадзіцца на беларускую групу немагчыма. У выніку 4 чалавекі напісалі, што згодныя, 10 чалавек сказалі, што ня ведаюць, 17 чалавек былі супраць. Справа ў тым, што гэтыя 10 чалавек маглі б і пагадзіцца на беларускамоўную групу, але адміністрацыя вырашыла, што 10 чалавек, якія ня ведаюць, выступаюць супраць.
Паводле Юліі Сівец, зараз ва ўсім Гомлі з насельніцтвам больш за паўмільёна чалавек няма ніводнага беларускамоўнага садка. Адзіная група, дзе дзетак вучаць размаўляць на роднай мове, набіраецца раз на чатыры гады. Атрымаўшы адказ ад адміністрацыі, маладыя бацькі шукаюць альтэрнатыўныя шляхі.
Юлія Сівец: Я ня думаю, што тыя бацькі, якія пагадзіліся на беларускамоўную групу, гатовыя неяк змагацца, паколькі ў кожнага свае пляны. А па-другое, некаторыя могуць пабаяцца спрачацца з аддзелам адукацыі, бо пасьля гэтага могуць узьнікнуць праблемы. Што рабіць, мы пакуль ня ведаем, але дзіця хадзіць у садок пакуль ня будзе, паколькі беларускамоўнай групы няма. Ён будзе атрымліваць дашкольную адукацыю дома. Наш сын наведвае розныя гурткі, будзе наведваць і беларускамоўны гурток «Мова дзяцей», які дзейнічае ў Гомлі. То бок, будзе такая дашкольная адукацыя. А што далей – мы яшчэ пакуль ня ведаем.
Сытуацыю, у якой апынулася сям’я, у размове з намі пракамэнтаваў беларускі блёгер, журналіст ды малады бацька Глеб Лабадзенка. На ягоную думку, гэтая гісторыя паказальная ня толькі для Гомля, але й для ўсёй краіны.
Глеб Лабадзенка: Я б не вінаваціў толькі дзяржаву ў гэтай сытуацыі. Атрымліваецца, што мы зноўку чакаем, пакуль нам нейкі дзядзя, пан, чыноўнік прыйдзе і зробіць. Тое, што самі людзі безыніцыятыўныя, абыякавыя, я б сказаў, нацыянальна несьвядомыя, дае дзяржаве абсалютна вальготную сытуацыю для таго, каб нічога не рабіць у гэтым накірунку. Я лічу, што на сёньняшнім этапе трэба найперш плянамерна разважліва і стала працаваць з грамадзтвам для таго, каб у моманты, калі будуць адбывацца такія галасаваньні, людзі рабілі правільны выбар і давалі правільныя адказы на гэтае пытаньне. А тое анкетаваньне, пра якое пісала Юлія Сівец, безумоўна, адлюстроўвае рэальную сытуацыю ў нашым грамадзтве. Вось гэтыя адсоткі людзей, якія «за», «супраць» ці ня вызначыліся, паказваюць абсалютна рэалістычную сытуацыю.
Як адзначае Глеб Лабадзенка, тым, хто хоча, каб дзіця размаўляла па-беларуску, ня варта забывацца пра галоўны выхаваўчы інстытут, якім зьяўляецца сям’я. І калі самі бацькі ня сталі беларускамоўнымі, ёсьць вялікая верагоднасьць, што з сынам ці дачкой складзецца падобная сытуацыя.
Глеб Лабадзенка: Я ведаю беларускія семʼі, якія вымушана аддаюць дзяцей у рускамоўныя групы ды клясы проста з практычных меркаваньняў. Няма магчымасьці праз увесь горад вазіць, няма магчымасьці класьці косьці і дабівацца гэтых групаў у цябе пад домам. Зь іншага боку, мы водзім дзіця ў беларускамоўную групу ў дзіцячым садку. На маю думку, яна беларускамоўная даволі фармальна. Менавіта там ён нахапаўся словаў, якіх ён ня чуе дома. Напрыклад, ён прыйшоў да дому і кажа, што ў іх будзе «праздник». Пытаюся, адкуль ён такое слова даведаўся. А ён кажа, што выхавацелька так сказала. Таму гэта не панацэя. Памылкова думаць, што калі мы дабʼемся адкрыцьця групы, там будзе рай на зямлі. Трэба зь сябе пачынаць і тлумачыць дзецям дома, што ў іх будзе «сьвята» а ня «праздник».
Адзначым, выпадак Гомля – не адзінкавы. На тыдні зьявілася інфармацыя, што стварэньне першай беларускамоўнай клясы для першаклясьнікаў у Баранавічах перанесенае. Пра гэта гарадзкая адміністрацыя дамовілася з бацькамі. Яны гатовыя пачакаць да наступнага году, але пры ўмове, што новую клясу адкрыюць у адной зь мясцовых гімназіяў.
Васіль Садоўскі
слухайце далучаны гукавы файл